Norwegia

Deszczowe góry i urokliwy lodowiec

Przeprawa promowa przez fiord


Deszczowe góry

Padało trochę, co nie sprzyjało naszym dobrym humorom, bo liczyłyśmy na piękne widoki i krótki spacer.
I widoki rzeczywiście były ładne, jak to w górach a po przyjeździe na miejsce okazało się, że aura się nad nami zmiłowała i deszcz ustał.

Stanęliśmy na parkingu nad jeziorem, które okazało się być morenowym, utworzonym przed czołem odłamu lodowca. Jeszcze go nie widziałyśmy, ale przeprawiliśmy się krótko łodzią przez jezioro na jego drugi brzeg i stamtąd prowadziła pod górę trasa po polu glacjalnym do Nigardsbreen, jednego z jęzorów lodowcowych. Dosyć dawno zostało ono pozbawione firnu, gdyż porosło krzakami, co urozmaicało nam malowniczą trasę, a w miarę wspinaczki doszliśmy do wyszlifowanych buł skalnych, po których zabawnie się podchodziło aż do czoła lodowca, przekraczając po drodze po mostku potok fluwialny.

Jezioro polodowcowe


Oferta przeprawy łódką na przedpole lodowca


Przystań na jeziorze polodowcowym


Jezioro na przedpolu lodowca


Malowniczy szlak do lodowca Jostadalsbreen

     
Na przedpolu lodowca w Norwegii


Wyszlifowane skały


Grażynie wycieczka się podoba


Wspinaczka do czoła lodowca


Malownicza trasa

     
Trasa na lodowiec Jostadalsbreen - taki ładny szlak... W trakcie podchodzenia pod górę robiło się coraz cieplej. Ostatnie zdjęcie - ja przed czołem moreny


Już widać jęzor lodowca

Lodowiec spływał spokojnie z góry szaro-niebieską serpentyną. Jego czoło popękane było szczelinami, ale morena czołowa nie zaznaczała się jakoś szczególnie.

Lodowiec i potok fluwialny


Ale pięknie!


Morena czołowa

Widziałam już lodowce większe (jak na Islandii, bo tu był widoczny tylko jeden jęzor z kilkudziesięciu), bardziej majestatyczne i spektakularne (Patagonia), z wyraźniej zaznaczonymi cechami glacjalnymi (Aletsch w Szwajcarii), ale ten ujął mnie tak malowniczą i kolorową scenerią. Bardzo przyjemnie spacerowało się po jego łagodnym przedpolu.

Spacer przez piękny teren poglacjalny


Jeziorko pod lodowcem Nigardsbreen

Gdy dotarliśmy z powrotem do łódki, która przewiozła nas na przystań koło parkingu i wsiedliśmy do autokaru znowu zaczął padać deszcz – ale mieliśmy szczęście, że okienko pogodowe trafiło akurat na nasz mały trekking do lodowca!

Docieramy znowu do łódki

Po wizycie pod Nigardsbreen nasza trasa prowadziła przez najwyższe pasmo górskie Norwegii - Joutunheim. Pojechaliśmy narodowym szlakiem turystycznym Sognefjell, który w najwyższym punkcie osiąga wysokość 1 434 m n.p.m. i prezentuje panoramę ośnieżonych szczytów górskich. To znaczy tak jest przy dobrych warunkach pogodowych. My mieliśmy deszcz i mgłę i praktycznie nic nie widzieliśmy z malowniczej górskiej panoramy. Zatrzymaliśmy się też tylko w jednym miejscu na płaskowyżu, gdzie w pobliżu częściowo przysypanych śniegiem gołoborzy i jeziorek był punkt widokowy z „oknem trolla”. Wiatr, zimno i zacinający deszcz skutecznie nas z tego miejsca przegonił.

Norwegia...


Góry Joutunheim


Było zimno jak diabli...

    
Ja jako żona trolla, czyli huldra; ale halny ;)

W dolinie w miasteczku Lom było już znacznie przyjemniej. Zatrzymaliśmy się tam by zwiedzić jeden z unikalnych kościołów słupowych, których kiedyś było wiele w Norwegii. Ten ma granitowe fundamenty z XII wieku a nawa główna wzniesiona jest na wolnostojących belkach. W XVII wieku świątynię przebudowano a prezbiterium i ambonę ozdobiono rzeźbami, które zachwycają do dziś. Tak charakterystyczne dawniej dla kościołów norweskich zdobienia drewnianych kalenic w kształcie smoków są stylowym unikatem.

Lom


Lom - urocze miasteczko ze wspaniałym zabytkiem

    
Norweski kościół słupowy w Lombr


Piękne wnętrze kościoła z unikalną polichromią

    
Rzeźbiona ambona

Kościół jest bardzo fotogeniczny a jego drewniana bryła, składająca się z wielu kaplic, przybudówek i dachów oglądana z perspektywy nagrobków z dawnych wieków nakłania do refleksji.

Jechaliśmy dalej w kierunku południowo – wschodnim, napotykając kolejne pasmo górskie. Sprawiało ono mniej odludne i dzikie wrażenie i rzeczywiście, po podjeździe na szczyt trasy w okolicy Vinstra okazało się, że tym razem nocujemy w ślicznym miejscu na terenach trekkingowo - narciarskich. Spod werandy hotelu, który bardziej przypominał schronisko, roztaczały się ładne widoki w dół (mgła się już trochę przerzedziła) na hale z wyciągami narciarskimi. A kiedy usłyszałam dzwoneczki owiec poczułam się swojsko, jak w polskich Beskidach.

Norweskie Beskidy - Vinstra

Kolacja była dobra a i spało się na tej wysokości całkiem smacznie, tylko rano trzeba było wcześnie wstać, gdyż czekało nas sporo kilometrów do stolicy. Zjazd z góry znowu dostarczył nam sporo emocji za sprawą owiec, które rozłożyły się na środku drogi i ani myślały ustępować miejsca samochodom. Jedna z nich, oczywiście tuż za ciasnym zakrętem, leżała razem z dwojgiem dzieci i koła autokaru minęły ich o włos. O mało nie dostałam zawału. Nie wiem, o co chodziło tym owieczkom, być może leżały na asfalcie, gdyż już wysechł z porannej rosy, podczas gdy trawy na łące były jeszcze mokre. W każdym razie, jeżdżąc po norweskich górach, trzeba mieć nerwy jak postronki…

   Oslo